“Diaspora do të dyndet në Shqipëri!" Berisha: Shqiptarët i lindin nënat për t’i dalë zot Atdheut,...
U arrestua pak ditë më parë për korrupsion dhe terrorizëm, gjykata lë në burg rivalin e Erdogan, Ekrem Imamo...
"Bëjmë foto me gratë se burrat vijnë gjithmonë mbrapa"/ Rama batuta me kandidatët në Vlorë: Deri më...
U gjetën të përgjakur në rrugë nga kalimtarët, dy shqiptarët u plagosën pas një sherri, dyshohet se...
Zakonisht gëzimi i daljeve pasdite “ke ura”, përveç muhabetit për shtatë palë qejfe ishin edhe “petllat e Meleqes”, që ajo i bënte me maja birre, me formën si top, mbi një tepsi të madhe plot me vaj, mbi një zjarr të ndezur në mes të oborrit.
Shpeshherë përballemi në përditshmëri me faktin e trishtë të braktisjes së fshatrave. Por e vërteta është që jo vetëm fshatrat po vdesin dalngadalë para syve tanë. Edhe qytetet e vogla po pësojnë të njëjtin fat. Në lagjen time të vjetër pothuajse nuk ka mbetur më askush. Vetëm në rrugicën tonë, që ne shpesh e quanim edhe “gryka jonë” kishte më shumë se njëzet familje me nga katër, pesë e më shumë anëtarë, çka bënte që rrugica të gumëzhinte nga mëngjesi herët, e deri në darkë vonë, nga zërat e fëmijëve të moshave të ndryshme, sipas orareve të shkollës e në buzëmbrëmje dimër-verë nga e gjithë lagjjja. Kalamajtë duke luajtur, gratë e gocat me grepat e shtizat në dorë duke bërë muhabet e burrat duke lozur lart ke Sopi Xhemerit. Zakonisht gëzimi i daljeve pasdite “ke ura”, përveç muhabetit për shtatë palë qejfe ishin edhe “petllat e Meleqes”, që ajo i bënte me maja birre, me formën si top, mbi një tepsi të madhe plot me vaj, mbi një zjarr të ndezur në mes të oborrit.
Nga vitet ‘90 e deri tani, në lagje kanë mbetur vetëm dy-tri plaka dhe dy-tri familje por asnjë fëmijë. Nga Kaditë ka mbetur vetëm Saidi, Dy Kollçakët nuk janë më asnjëri, madje nuk janë më as ata që blenë shtëpinë e Kollçakëve. Zaja ka ikur jashtë me të gjithë familjen dhe shtëpia tashmë është e rrënuar. Te familjet “Arapi” ka mbetur vetëm non Xhija me Bukurijen. Nga fisi i madh i Kazive ku ishin gati dhjetë familje, ka mbetur vetëm Lala me Gjenin. Dizdart’ kanë kohë që janë shpërngulur e nuk e di nëse shtëpinë së fundi e ka blerë dikush apo jo. Nga ne Xhemont’ vetëm xhaxhi Gimi dhe Sadiku. Po të dalim pak jashtë rrugicës, Mancakt kanë kohë që kanë ikur në Gjermani e Amerikë. Edhe ke Sedjat, Rrema së fundi e kishte shitur shpinë. Nga Rricat ka mbetur vetëm Sula me Mirsijen që shkojnë e vijnë në Itali, ndërkohë që Çim Rrica është shpërngulur nga lagjja në qendër (të paktën lajm i mirë që nuk ka emigruar). Fatmirësisht janë ende aty dy çunat e Xhe Merit, vëllerzërit Babamusta. Ke Ajdint’ me ikjen e Sherbetit nga kjo jetë Ylja iku në Gjermani. Kollçakët e tjerë kanë ikur prej vitesh, shtëpia është e shkretë. Te Gegët, familja me shumë vëllezër, ka mbetur vetëm Çilja. Edhe Xhihont’ fisi që popullon gjysmën e lagjes së poshtme, janë pakësuar ndjeshëm duke u spostuar përfundimisht nga lagjja. Pak më poshtë familja e Murat Kollçakut është e gjitha e ikur dhe me vdekjen e dy pleqve, dykatëshja e madhe është kthyer në rrënojë. Te Kasat ka mbetur vetëm Goni kurse në fisin tjetë të madh të Gosenve, shumica kanë ikur prej vitesh.
Në lagjen e sipërme është pak a shumë e njëjta gjë dhe me një bilanc përfundimtar, në zonë nuk ka mbetur më shumë se 20% e popullsisë së dikurshme, shumica të rritur ose të moshuar. Nga Klubi Romës, deri tek autostrada, lagjja kishte më shumë se dhjetë dyqane ushqimore, dyqane materialesh ndërtimi, parukeri, dhe disa kafene. Tani nuk kanë mbetur më shumë se dy a tre gjithsej gati për t’u mbyllur nga mungesa e blerësve. Mungesa e fëmijëve është një fakt i trishtueshëm, që të çon në përfundimin se pas pak vitesh kur pleqtë e mbetur të kenë shkuar në fundin e rrugës së tyre, lagjja do të tkurret edhe më shumë ose do të pushojë së ekzistuari. Tkurrja vitet e fundit ka ecur me ritëm galopant sepse mbaj mend që gjatë fëmijërisë së çunave tanë, në lagje kishte ende gjallëri. Tani jo më. Kjo është pasqyra e lagjes time Zguraj në Kavajë. Por besoj se është pak edhe pasqyra e çdo lagjeje të çdo qyteti të Shqipërisë, sidomos e qyteteve të vogla, që po zbrazen përditë, pa zhurmë e bujë, duke u thithur nga cikloni i emigrimit ose i shpërnguljes në qytetet e mëdha. Nuk ka trishtim më të madh se shtëpitë e braktisura, ku sot nuk jeton më askush e që nesër me shumë gjasë, do të bëhen gjahu i peshkaqenëve të ndërtimit, që do t’ua blejnë për dy aspra pinjollëve që nuk kanë shkelur kurrë aty, për të ndërtuar aty blloqet e banimit të mijëvjeçarit të ri, të cilat po ata pinjollë do t’i blejnë sa frëngu pulën.
Luiz Ejlli TIRANË- 2 ditë zgjat çudia më e madhe në këtë vend, por këto të fundit në vendin tonë j...
Princi Harry Nga Esther Walker Unë e arrita disa kohë më parë mërzinë time sa i përket informacioneve rreth Harry dhe M...
Agim Xhafka Sot në mëngjes në rrugët e qytetit tim vdiq një njeri. Quhej Arben, i sëmurë epileptik, ishte 38 vjeç...
Flamur Vezaj Një koment per ju “moralistet” e rrjeteve sociale ne Shqiperi! Mos harroni ne Shqiperi, ka ndodh vrasje per nje karikues! Mo...
Kristi Pinderi Përgjigje Artan FugësKa një problem interesant te dilema nëse duhet t’i përgjigjesh Artan Fugës për...
Artan Fuga Kam dëgjuar se në disa institucione arsimore parashkollore kanë bërë fillime eksperimentesh sociale me zarar, për ...
RD Në 5 janar 1991 bashkë me mikun tim, Blendi Fevziu, kemi botuar në gazetën Rilindja Demokratike, që ishte gazeta e parë e...
Jean-Paul Sartre dhe Albert Camus Më 4 janar 1960, Albert Camus u vra në një aksident automobilistik, në moshën vetëm 46-vje...
Foto ilustruese Po e nis duke thënë se vjeshta e këtij viti qe një vjeshtë përkimesh (koincidencash), dhe se Epikyri na thot&...
ÇFARË ËSHTË ZOTI Biseda ime imagjinare me një besimtar, një klerik dhe një shkencëtar Megjithëse kam shkruar ...
