Plagosje në Tiranë/ Po pinin alkool në lokal, Eljot Xhafa qëllon me thikë 60-vjeçarin
Plagosja me thikë në Tiranë/ Autori, me precedent të mëparshëm penal (EMRAT) 12 Tetor, 19:46 Pla...
Plagosja me thikë në Tiranë/ Autori, me precedent të mëparshëm penal (EMRAT) 12 Tetor, 19:46 Pla...
Qeveri teknike si e vitit 2017? Berisha: Ai ishte model i dështimit të plotë! Një qeveri teknike me Ramën kryeminist&eu...
Iu gjet në makinë armë dhe tritol/ Zbardhet identiteti i 39-vjeçarit shqiptar të arrestuar në Athinë, ishte...
"Mirënjohje Orban-it për mbështetjen e palëkundur"/ Rama: Nënshkruam dy marrëveshje bashkëpunimi 11 Tetor, 1...
Të ngatërruara në një mënyrë shqetësuese në një mjedis politik të pasigurt, dhe në një krizë të përshkallëzuar të të drejtave të njeriut, konturet e këtyre politikave janë dëshmuar jo vetëm joefektive në frenimin e fluksit të migracionit të parregullt, por kanë kontribuar ndjeshëm edhe në përforcimin e problemeve ekzistuese,.
Nga Hafed El-Ghuell “Arab News”
Ashpërsia e debateve rreth politikave të migracionit të Evropës përkundrejt vendeve të Afrikës Veriore - kryesisht Tunizia, si pika kryesore e nisjes nga deti për refugjatët dhe emigrantët që synojnë të kalojnë Mesdheun për në Evropë - ngre disa pyetje të vështira në lidhje me qëndrueshmërinë dhe etikën e strategjive ekzistuese.
Të ngatërruara në një mënyrë shqetësuese në një mjedis politik të pasigurt, dhe në një krizë të përshkallëzuar të të drejtave të njeriut, konturet e këtyre politikave janë dëshmuar jo vetëm joefektive në frenimin e fluksit të migracionit të parregullt, por kanë kontribuar ndjeshëm edhe në përforcimin e problemeve ekzistuese,.
Pra kemi përballë një rast klasik të forcimit të mëtejshëm të politikave të dështuara. Sigurisht, nuk mungojnë historitë alarmante në lidhje me menaxhimin e gabuar të migracionit në Tunizi, duke nënvizuar taktikat që devijojnë ndjeshëm nga parimet e të drejtave të njeriut dhe ligjit ndërkombëtar.
Dëshmitë mbi abuzimet e tmerrshme, dëbimet pa dallim të azilkërkuesve deri tek bashkëpunimi i forcave të sigurisë me rrjetet e kontrabandës, paraqesin një tablo të zymtë të një sistemi që në thelb ka të meta në shumë fronte. Vetëm gjatë verës së këtij viti, thuhet rreth 86 për qind e afrikanëve që banojnë në rajonin e nën-Saharasë të dëbuar ilegalisht, kanë përjetuar dhunë fizike.
Dhe 85 për qind e tyre bëjnë përgjegjës për këtë dhunë forcat e sigurisë. Këto gjetje, nxjerrin
në pah situatën skandaloze. Megjithatë, ndërsa përhapen dëshmitë mbi abuzimet sistematike, korrupsionin dhe marrëveshjeve të fshehta midis shteteve, këto të fundit po dështojnë të reduktojnë fluksin e migracionit ilegal.
Kjo është një dëshmi shumë e qartë e peshës së madhe që ka në të dështimi i politikave parandaluese dhe të jashtme të Bashkimi Evropian. Këtyre u duhen shtuan përpjekjet strategjike të BE-së për të pakësuar fluksin përgjatë vijës bregdetare tuniziane, e cila ka shkaktuar shumë vuajtje njerëzore, pa sinjalizuar ndonjë arritje të rëndësishme në adresimin e shkaqeve themelore që nxitin largimin e njerëzve nga shtëpitë e tyre.
Për më tepër, konteksti socio-ekonomik i Tunizisë, një vend që po përballet ende me moszhvillimin ekonomik, qeverisje të dobët dhe pasigurinë rajonale, e përkeqëson ndjeshëm këtë problem. Përgjigja e qeverisë, pa ndonjë strategji apo politikë koherente, lëkundet midis retorikës ksenofobike, praktikave abuzive dhe veprimeve shumë të ashpra.
A mund të mbrohen në mënyrë të vlefshme këto strategji, të mbështetura nga BE-ja dhe SHBA-ja, kur ato duket se udhëhiqen nga një kulturë mosndëshkimi, si dhe një shpërfillje e plotë për sundimin e ligjit? Katastrofa humanitare që ka kapluar Tunizinë, është kryesisht një plagë e vetë-shkaktuar e lindur nga politika të gabuara.
Situata atje kërkon një rishikim radikal të qëndrimit mbi bashkëpunimin në fushën e migracionit me Tunizinë, me një qasje që t’i japë përparësi mbrojtjes së sigurisë njerëzore, duke nxitur zgjidhje të qëndrueshme mbi reagimet dhe politikat me bazë përjashtimin dhe parandalimin.
Çdo gjë më pak se kjo, do të përbënte vetëm një përforcim të politikave aktuale të dështuara, një qasje që s’mund të tolerohet kur në lojë janë shumë gjëra. Qasjet aktuale ndaj kësaj sfide, janë jo vetëm të paefektshme, por edhe të paqëndrueshme, dhe duke pasur parasysh katastrofën që kanë shkaktuar, janë të pambrojtshme.
Por vlerësime të tilla duken në plan të dytë për shkak të ndjekjes së vazhdueshme të Brukselit të një axhende problematike, dhe konkretisht të strategjisë për menaxhimin e kufirit të jashtëm të bllokut të hartuar në vitin 2021. Sipas kësaj aksiome, BE-ja ka nxitur me entuziazëm marrëveshjet e bashkëpunimit për migracionin me të paktën 14 vende.
Qasja agresive që financohet nga miliarda euro, dhe që synon forcimin e kontrolleve kufitare, frenimin e aktivitetit të trafikantëve dhe të vërshimit të azilkërkuesve dhe emigrantëve, ka mbetur kryesisht e palëkundur. Zbatimi i kësaj strategjie, u perceptua si një masë parandaluese për të penguar lëvizjen e përgjithshme të emigrantëve - kryesisht nga Ballkani Perëndimor, Lindja e Mesme dhe Afrika - përpara se ata të depërtonin në kufijtë e jashtëm të BE-së.
Në letër, dukej një kurs veprimi i qëndrueshëm. Në realitet, ai nuk ka sjellë rezultatin e parashikuar. Në vend të ngadalësimit të flukseve migratore, shpenzimet ekstravagante të BE-së për menaxhimin dhe fortifikimin e kufijve, e kanë përshpejtuar pa dashje krizën humanitare.
Akoma më shqetësuese janë zbulimet në një dokument, ku presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen përshkruan planet e ardhshme për të krijuar “partneritete të reja operacionale kundër trafikut të emigrantëve” me Tunizinë dhe Egjiptin.
Problematika i këtij plani qëndron tek neglizhenca e tij e hapur ndaj dëshmive të mirë-dokumentuara, të cilat raportojnë abuzime ndaj emigrantëve në të dyja vendet. Një neglizhencë e tillë dashakeqe, shënon një shpërfillje të zakonshme për faktorët reale të migrimit, duke e penguar zhvillimin e një qasjeje ose strategjie të synuar.
Aktualisht nuk ka interes, kapital politik, apo edhe mbështetje të dukshme të shoqërisë civile për të garantuar masa përtej sigurimit dhe parandalimit, duke u fokusuar tek ndryshimet sistematike, të cilat adresojnë shkaqet që nxisin migrimin e parregullt, ndërsa kanalizojnë një rritje dramatike të shërbimeve të mbështetjes emergjente për personat e zhvendosur.
Në vend të kësaj, ajo që po shohim është përjetësimi dhe institucionalizimi i përgjigjeve të dobëta nga Brukseli, të lindura nga inkuadrimi i krizës si një çështje sigurie dhe politike, në vend që ta pranojmë atë si krizë humanitare. Ky kuptim i thjeshtuar i një dukurie komplekse, glorifikon kulturën e refuzimit të pranimit të dështimeve të dukshme si pasojë e financimit të pamjaftueshëm apo mobilizimit të forcave të sigurisë.
Rrethi vicioz i diagnozës së gabuar dhe i keqtrajtimit të sfidave, bën më shumë dëme sesa mirë. Edhe pse ka rolin e saj, qasja tradicionale e kontrolleve kufitare dhe e marrëveshjeve mbi migracionin, duhet të zhvendoset drejt adresimit të shkaqeve rrënjësore që nxitin mijëra të dëshpëruar të rrezikojnë të ndërmarrin udhëtime tejet të rrezikshme për jetën e tyre, të përjetojnë abuzime, neglizhencë dhe ndalim për një kohë të pacaktuar pa shansin për të arritur në Evropë.
Një anim i veçantë drejt politikave që kanë në qendër njeriun, dhe që e adresojnë shkaqet kryesorë të migrimit, si konflikti, varfëria dhe pabarazia, nuk është vetëm e dëshirueshme, por një domosdoshmëri absolute. Derisa Bashkimi Evropian të rregullojë qasjen e tij ndaj kësaj çështje, ai rrezikon që ta thellojë më tej katastrofën humanitare.
Njëkohësisht ajo harxhon shumë burime në këmbim të përfitimeve të parëndësishme. Teksa Evropa po e ndryshon buxhetin e saj, duke e devijuar ndihmën për zhvillimin dhe fondet e menaxhimit të konfliktit drejt ndërtimit të “Fortesës së Evropës”, mbeten shumë pak para për të financuar zgjidhje që synojnë të përmirësojnë kushtet e jetesës dhe frenuar flukset migratore nga shtetet e origjinës.
Nuk ka gjasa që mjedisi aktual politik, i cili po anon gjithnjë e më shumë nga e djathta, të jetë në përgjithësi kundër emigrantëve, të pranojë ndonjëherë të krijojë rrugë ligjore dhe të sigurta për azilkërkuesit dhe refugjatët. As mesazhet e forta për respektimin e zotimeve për të drejtat e njeriut, nuk do të nxisin një mbështetje të mjaftueshme publike për qasjet alternative ndaj asaj që po shndërrohet me shpejtësi në krizën e ardhshme më të madhe të Evropës, krahas asaj të Ukrainës.
Ndërsa disa mund t’i kuptojnë përpjekjet rrëqethëse të BE-së për të shmangur një krizë hibride, qasjet e saj aktuale janë jo të përshtatshme, dhe në shumë mënyra kundër-produktive. Ajo që nevojitet tani më shumë se kurrë, është një korrigjim serioz i kursit në politikat evropiane mbi migracionin.
Së paku, Brukseli mund t’ia nisë duke garantuar transparencë dhe llogaridhënie për shpenzimet e menaxhimit të migracionit, pasi paqartësia aktuale mbi financimin dhe mungesa e të dhënave të sakta, e bëjnë të vështirë vlerësimin e kostos dhe efikasitetit të kontrollit të kufijve.
Përtej kësaj, Evropa duhet ta trajtojë cenueshmërinë e dukshme ndaj mënyrës se si vendet e treta vazhdojnë t’i përdorin si armë emigrantët e dëshpëruar, duke i kthyer ata në një mjet për lojëra gjeopolitike. Nëse vazhdon kjo dinamikë, Evropa rrezikon të bëhet financuese dhe përgjegjëse për dështimet e dukshme dhe pasojat tragjike nga këmbëngulja tek politika të tilla të dështuara.
Shënim:Hafed Al-Ghwell, drejtor ekzekutiv i Iniciativës së Afrikës së Veriut në Institutin e Politikës së Jashtme në universitetin Xhon Hopkins, Uashington.
Lufta Nga Gordon G. Chang “Newsweek” Një nga strategjitë më cinike të Kinës në luftën e saj në shum&eu...
Shtepia e Bardhe Nga Liz Truss “Wall Street Journal” Shtetet e Bashkuara e kanë udhëhequr prej 7 dekadash botën e lirë. Gj...
Nga Nouriel Roubini “Project Syndicate” Që nga publikimi i raportit mbi “Kërcënimet e Mëdha” në tetorin e vi...
Foto ilustruese Nga Sabino Cassese “Corriere della Sera” Çfarë shkoi keq në këtë botë? Së pari pandemia ...
Foto ilustruese Nga Damien Phillips “The Spectator” Edhe pse kaloi kryesisht pa vëmendje, javës që shkoi pati si rrallëher...
Ben Blushi Disa ditë më parë kur Kosova po luante futboll me Izraelin po mendoja se pse Izraeli nuk është antar i NATOs. Izraeli k...
Ben Blushi TIRANË- Ben Blushi ka treguar një episod që i ka ndodhur teksa po shkonte nga Tirana në Kosovë. Me anë të...
Nga Lily Lynch “Social Europe” Në vitin 2018, kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama, deklaroi se vendi i tij nuk do të lejonte ...
foto ilustruese Nga Luke Coffey “Arab News” Komisioni Evropian, dega ekzekutive e Bashkimit Evropian, ka rekomanduar fillimin e bisedimev...
Pas sulmit të tmerrshëm terrorist të Hamasit ndaj Izraelit më 7 tetor, dukej e pashmangshme që Izraeli të hakmerrej në nj&e...
