LIVE UPDATES
Art&Argëtim

Gjimnazistët e Tiranës në vitet ’60-’70. Një rrëfim për nostalgjikët që do trondiste njohuritë e shumëkujt

29 Qershor 2020, 10:55 Nga DOSJA
Gjimnazistët e Tiranës në vitet ’60-’70. Një

TIRANË– Vitet 1960 konsiderohen zakonisht si një periudhë, në të cilën jeta e rinisë amerikane (dhe deri diku jeta e një pjese të rinisë në vendet e Europës Perëndimore) konsistonte kryesisht në tri gjëra: Sex, Drugs dhe Rock ‘n’ Roll. Këto kultivuan në mendjet e të rinjve utopinë e një jete ku do të zgjidheshin të gjitha problemet e tyre.

Thirrjet për një hedonizëm narcisist dhe për kënaqësi seksuale të çdo lloji, si rruga drejt çlirimit dhe, rrjedhimisht, si një detyrë politike ndaj vetes dhe ndaj shoqërisë, ishin një narrativë joshëse e fuqishme për brezin e ri, të lindur pas Luftës së Dytë Botërore (i ashtuquajturi “generation of baby boomers”), i cili, në vitet 1960 po rritej i mësuar me kulturën konsumeriste.

Në atmosferën që u krijua në fundin e viteve 1960, shprehja “If it feels good, do it”, u bë një slogan gjerësisht i përhapur në radhët e rinisë. Marijuana, e cila, deri në atë kohë ishte përdorur fshehurazi, kryesisht nga muzikantët e Jazz-it dhe huliganët, tashmë filloi të përdorej kudo dhe gjerësisht nga të rinjtë. Përdorimi i saj u bë “sinonim i mendjes së hapur dhe i tolerancës” për kulturën e brezit të ri të asaj dekade.

* * *

Çfarë ndodhi—ose, më saktë, çfarë nisi të ndodhte në Tiranë—në prag të viteve 1970 dhe në dy vitet e parë të asaj dekade nuk mund të kuptohet pa këtë transformim kulturor demokratik e rrënjësor të shoqërisë amerikane dhe të shoqërive europiano-perëndimore.

Them në Tiranë dhe jo në Shqipëri, pasi pjesa më e madhe e vendit, me përjashtim, ndoshta, të dy prej qyteteve kryesorë—Durrësit dhe Shkodës—ku të rinjtë mund të dëgjonin valët e RAI Radio 1, 2 dhe 3 dhe të radiostacioneve të tjerë të huaj dhe disa—fare pak prej tyre—mund të shihnin televizionin italian dhe atë jugosllav, pjesa tjetër e vendit ishte dhe mbeti në një terr të plotë informativ.

Tirana ishte ndryshe. Si kryeqytet, ajo gjithnjë kishte qenë më e ekspozuar ndaj trendeve kulturorë të kohës. Këtu ishte përqendruar inteligjenca krijuese e vendit, shkrimtarët dhe artistët më të mirë. Këtu jetonin profesorati dhe studentët e Universitetit të Tiranës, i vetmi universitet shqiptar në atë kohë, i cili ishte themeluar më 1957, tre vite pasi unë kisha lindur. Qyteti me popullsinë më të madhe në vend, Tirana kishte, gjithashtu, edhe numrin më të madh të nxënësve të shkollave të mesme, të cilët, në mesin e viteve 1960 dhe në fillim të viteve 1970 mësonin në 5 gjimnaze.

Tre prej tyre, gjimnazet “Petro Nini Luarasi”, “Qemal Stafa” dhe “Sami Frashëri” konkurronin në ato vite për ekselencë. Nxënësit e këtyre shkollave u bënë në atë kohë një shtysë e rëndësishme për ndryshime kulturore në mbarë vendin. Roli i tyre në shoqërinë shqiptare mund të jetë nënvlerësuar, ose anashkaluar nga ata historianë që janë përpjekur të studiojnë Shqipërinë komuniste në vitet 1960 dhe në fillim të viteve 1970.

Në fakt, ajo periudhë e shkurtër liberalizimi në muzikë, në arte, në veshje dhe në mënyrën e jetesës që përjetuam në ndërrimin e atyre dy dekadave nuk do të ishte e bërë e mundur pa rininë e shkollave të mesme të Tiranës. Studentët e Universitetit të Tiranës, gjithashtu, por ata, në fund të viteve 1960 dhe në fillim të viteve 1970, jo vetëm nuk ishin më të shumë të numër, por edhe nuk përbënin një masë homogjene e kompakte nga pikëpamja e formimit kulturor dhe e vlerave që mbartnin me vete nga krahinat dhe rrethet nga kishin ardhur.

Ne, gjimnazistët e Tiranës, përkundrazi, ishim një klasë më vete, një grupmoshë rebele. Ne krijuam një identitet social tonin. Ne jo vetëm gëzonim një mirëqenie ekonomike relativisht më të mirë sesa moshatarët tanë në qytetet e tjerë—dhe shumë më të mirë sesa moshatarët tanë në zonat rurale të vendit, ku jetonin rreth dy të tretat e popullsisë—por edhe ishim në ato vite relativisht më të lirë e më të hapur në kërkesat dhe në dëshirat tona. Tutela prindërore, për shumicën prej nesh, ishte, gjithashtu, më e relaksuar. Më të relaksuara e më të lira ishin edhe marrëdhëniet mes djemve e vajzave.

* * *

Për hir të së vërtetës, duhet thënë se, në atë kohë, ne dinim shumë pak për atë çfarë po ndodhte në Perëndim dhe akoma më pak e kuptonim rëndësinë e tronditjeve të mëdha politike e kulturore që po pësonin shoqëria amerikane dhe shoqëritë më të zhvilluara europiane të kohës.

Ne nuk i kishim lexuar dhe nuk i njihnim intelektualët më të pëlqyer të rinisë në Perëndim, Wilhem Reich, Herbert Marcuse apo C. Wrihgt Mills. Ne kishim dëgjuar për demonstratat e mëdha të studentëve të 1968-ës në Berkli dhe në Nju Jork, në Londër e në Amsterdam, në Berlin e në Romë, në Paris e në Tokio, dhe shumë nga ne i kishin parë ato në televizionin italian.

Por ne, në atë kohë, ishim shumë të rinj, dhe nuk i kuptonim kërkesat e tyre. Për shumicën prej nesh, që gjykimet për politikën i merrnim si të mirëqena nga më të rriturit, nga prindërit tanë në radhë të parë, ajo valë e fuqishme demonstratash studentore provonte teorinë marksiste dhe mësimet e Partisë së Punës se, në kapitalizëm, si kudo ku ka shtypje, ka edhe rezistencë, ka edhe rebelim.

Si adoleshentë, ne na bënin përshtypje jo sloganet e studentëve amerikanë dhe thirrjet e tyre kundër Luftës në Vietnam, por veshja e tyre, stili i flokëve, muzika. Këto ishin më pranë nesh. Këto ishin më të ndieshme e më të pëlqyeshme për ne. Muzika. Veshja. Stili i flokëve. Të tjerat ishin politikë dhe shumica prej nesh ishim një brez apolitik.

* * *

Vitet 1970-1972 kanë qenë vite të jashtëzakonshëm për kulturën, artin dhe muzikën shqiptare. Për herë të parë pas një kohe të gjatë në këto fusha u eksperimentua—kubizmi në pikturë, hermetizmi në poezi, ritmi në muzikë.

Televizioni e kish bërë Shqipërinë, më në fund, një krahinë të vogël të atij komuniteti mbarënjerëzor, që Marshall McCluhan, qysh më 1964, e kishte quajtur Global Village, me çka ai kuptonte një botë të ndërlidhur përmes një sistemi nervor elektronik (media, kryesisht televizioni).

Në ato vite, ne as që mund ta imagjinonim dot se, dy breza më pas, të rinjtë e moshës sonë do të rriteshin me televizorë HD 3D me ekranë “flat” 50 inch në dhomat e pritjes.

Televizorët tanë bardhezi, me ekran 13 deri 19 inch, të cilët përgjithësisht i mbanim në kuzhinë, ku edhe gatuanin nënat dhe gjyshet tona dhe hanim familjarisht, ishin në atë kohë institucione kulturorë dhe, në një kuptim shumë real të fjalës, e vetmja dritare prej nga mund të shihnim botën që rrethonte ishullin tonë të izoluar shqiptar.

* * *

Në ato vite, ne nuk ishim në gjendje ta vlerësonim muzikën e bitëllsave. Ne thjesht e pëlqenim atë dhe “e dinim” se ata ishin të mëdhenj, të jashtëzakonshëm. Për ne, të rinjtë adoleshentë në Tiranën e asaj kohe, bitëllsat ishin mbi çdo gjë. Ata ishin sinonim i Lirisë. Liri e fjalës. Liri e dashurisë. Liri e veshjes. Liri e stilit të flokëve. Liri e revoltës. Liri për të qenë vetvetja. Ne ishim rritur pa këto liri. Për këtë arsye, ndoshta, bitëllsat u bënë “heronjtë” e moshës sonë.

* * *

Muzika nuk ishte i vetmi aspekt i jetës kulturore në Tiranën e fundit të viteve 1960 dhe të fillimit të viteve 1970 ku u ndie një frymë liberale e theksuar. Veshja e të rinjve dhe stili i flokëve pësuan, gjithashtu, një ndryshim shumë të madh. Këto u bënë perëndimore po aq sa edhe muzika që dëgjohej dhe luhej në Tiranën e asaj kohe. Televizioni e kishtë bërë tashmë shumë të lehtë imitimin e çdo gjëje që të rinjtë shihnin se ndodhte përtej Adriatikut dhe përtej Atlantikut.
Sigurisht, mënyra boheme e jetesës, fustanet e llojit hippie dhe veshja psikedelike nuk u bënë asnjëherë pjesë e kulturës së rinisë shqiptare në atë kohë, por pantallonat “bell-bottoms” (cawboy) e me shtrat të shkurtër dhe këmishat e ngushta (slim fit), u bënë, për një periudhë kohe të shkurtër, moda e një pjese të studentëve universitarë dhe pothuasje e të gjithë rinisë së shkollave të mesme të Tiranës.

Për herë të parë të rinjtë shqiptarë filluan të vishnin në atë kohë pantallona blue jeans, edhe pse ato kishin një shekull që prodhoheshin e përdoreshin në Amerikë. Të popullarizuara veçanërisht nga Marlon Brando dhe James Dean në disa prej filmave të tyre të viteve 1950, si “The Wilde One” dhe “Rebel Without a Cause” (të përmendur më sipër në këtë ese), pantallonat jeans u bënë simboli i rebelimit të rinisë amerikane në atë kohë dhe në vitet 1960. Duke filluar nga vitet 1970, ato u bënë një ndër veshjet më të zakonshme në kulturën perëndimore.

* * *

Në një situatë relaksimi dhe tolerance kulturore të ndieshme, siç ishin vitet 1970-1972, ne, të rinjtë e asaj kohe, gjenim hapësirë për të dëfryer, për të qenë të lirë, relativisht të lirë e të pavarur, për të dëshmuar vitalitetin tonë, për të marrë kënaqësitë e moshës dhe për të stimuluar libidon tonë.

Vitet e gjimnazit në Tiranë nuk do të mbaheshin mend njëlloj nga brezi i moshatarëve të mi pa lirinë që—FATMIRËSISHT—shijuam në atë periudhë të shkurtër liberalizimi.
Kjo atmosferë lirie në krijimtarinë letrare e artistike, në muzikë, ne veshje e në sjellje vazhdoi derisa gjithçka e bukur dhe e re që kishim filluar të provonim e të pëlqenim në vitet 1970-1972 u ndalua në vitin 1973 nga regjimi në fuqi. Sidoqoftë, fryma jetësore, ajo që na bëri dhe na mbajti të lirë, siç pothuajse ishim në atë periudhë të rinisë sonë, mbeti me ne.

Në mendjet dhe në shpirtrat tanë.

Edhe pse partia dhe shteti i diktaturës së proletariatit u përpoqën të na regjimentonin forcërisht, një pjesë e muzikës, e arteve dhe e kulturës e ruajtën te ne, të rinjtë e asaj kohe, dëshirën për liri, jo thjesht si një ëndërr, por edhe si substancën morale më të thellë të shpirtit e të marrëdhënieve tona mes miqsh e shokësh, të cilat, për mua dhe për shumë nga të rinjtë e brezit tim të asaj kohe, mbetën e vazhdojnë të jenë të padeformuara nga shprishja e fabrikës sociale dhe nga meskiniteti që prodhon te disa njerëz përparësia e interesave materiale.

* * *

Ky vëllim i dedikohet kujtimit të Kastriot Gjinit, njërit prej djemtë më të talentuar dhe yjeve më të bukur të muzikës e të kulturës sonë në vitet 1970, i cili, me këngët e tij të bukura e shumë të dashura për rininë, u ngjit në skenë dhe, në mënyrë tragjike, nga një dorë e padukshme e fatit, u largua prej saj pa mbushur ende 30 vjeç. Pikërisht atëherë kur ne të gjithë kishim nevojë për të.

Ky vëllim u kushtohet gjithashtu shokëve të mi të gjimnazit, por ai është shkruar edhe për të gjithë ata burra dhe ato gra të brezit tim, që u rritën si fëmijë dhe të rinj në Tiranën e viteve 1960 dhe 1970. Unë uroj që çdonjëri prej tyre të gjejë sado pak nga jeta e vet në faqet e këtij vëllimi modest.

* * *

Natyrisht, këto kujtime janë narrativa ime. Kjo barrativë pasqyron besnikërisht disa prej eksperiencave të mia jetësore individuale (por edhe kolektive), ato që, nga këndvështrimi im i sotëm, besoj se e shprehin qartë morfologjinë urbane dhe gramatikën sociale të kohës në të cilën unë u rrita në Tiranë, si dhe mënyrën tonë të të menduarit e të jetesës si fëmijë dhe të rinj.

Me fjalë të tjera, këto kujtime janë my story. Ky vëllim, produkt i penës sime, jam unë, Fatos Tarifa.

Parathënie nga Prof. Pëllumb Xhufi

Ky vëllim me kujtime e përjetime të një adoleshenti e gjimnazisti në Tiranën e viteve 1960-1970 do të trondiste njohuritë e shumëkujt, sidomos të të rinjve të sotëm, të cilëve u është injektuar një tjetër imazh për jetën e kryeqytetit shqiptar në ato vite.

Për 30 vite me radhë, një politikë e mbrapshtë është përpjekur të krijojë te të rinjtë bindjen se nën regjimin komunist jeta e njerëzve, e përshkruar si të jetuarit në një burg të madh e të zymtë, kishte pushuar në këtë vend.

Nuk flitej, nuk qeshej, nuk gëzohej, nuk punohej, nuk mësohej, nuk luhej, nuk dashurohej. Vërtet burgjet ishin aty dhe, siç do ta thoshte Dante, “mjerë kush shkelte atë prag”. Si në çdo kohë, burgjet ishin të mbushur me grabitës, mashtrues, përdhunues, por edhe me kundërshtarë politikë të regjimit, shumë prej të cilëve, ndryshe nga të parët, ishin mendje të ndritura, që në kushtet e lirisë mund të kishin bërë shumë për vendin e tyre.

Por, kësaj radhe, me kujtimet e tij, Prof. Fatos Tarifa na çon aty ku, në vitet 1960-1970, adoleshentët dhe të rinjtë e Tiranës e të qyteteve të tjerë të Shqipërisë patën rastin të ndërtojnë një botë të vogël lirie të papritur e të pashpresuar, e cila u shtyp brutalisht pas vitit 1973.

Eshtë e pamundur të gjesh sot qoftë edhe një fjalë për këtë aspekt të jetës nën diktaturë në librat, në “studimet” ose në tekstet shkollorë të hartuar nga historianë, politologë, gazetarë, sociologë apo intelektualë gjysmakë të tranzicionit postkomunist.

Për këta fanatikë e shfrytëzues të politikës, çdo notë pozitive e së kaluarës komuniste duhet fshirë nga kujtesa. Damnatio memoriae.

Kjo notë polemike me këtë kategori të inteligjencës së sotme shqiptare ndeshet vazhdimisht dhe e mirëstrukturuar në faqet e këtij libri. Por, objekti i tij nuk është polemika me turmën e nihilistëve të paguar.

Prof. Tarifa synon të historizojë një copëz të jetës së tij e të brezit të tij, duke sjellë me besnikëri faqe të jetuara e pothuaj të harruara nga jeta e adoleshentëve dhe e të rinjve të viteve 1960 dhe 1970.

Rrëfimi i tij e befason lexuesin që në faqet e para, të cilat i kushtohen një prej zbavitjeve më të përhapura për adoleshentët e viteve 1960, atë të mbledhjes e të sistemimit të pullave postale. Ky ishte, në fakt, një angazhim mirëfilli “intelektual”, ndërkohë që pjesën tjetër të kohës së lirë e zinin loja e futbollit, loja me paqeta, gjuetia me llastiqe e zogjve—“gushkuqë” e “gushverdhë”—në rrepet e rrugës së Liceut ose te Kisha e Shën Prokopit, apo deri edhe “luftrat”, me gurë, me shpata e me shigjeta, që zhvilloheshin të ashpra, sidomos në të dyja anët e Lanës, mes kalamajve të pallateve “Shallvare” dhe atyre të pallateve “Agimi”.

Shkëmbimi i pullave përmes letërkëmbimit me bashkëmoshatarët tanë nga vende të huaja ishte një veprimtari e trashëguar nga koha kur Shqipëria bënte pjesë në kampin socialist. E çuditshme është që, pas ndarjes me Bashkimin Sovjetik, ky lloj komunikimi vazhdoi me fëmijë e të rinj nga vendet perëndimorë.

Bashkë me filmat dhe me muzikën me origjinë nga Italia, Franca, Spanja, Anglia (pa përjashtuar edhe ndonjë film të Hollywood-it me Gregory Peck dhe aktorë të tjerë të shquar), filatelia u bë një dritare e privilegjuar e komunikimit me botën për shumë “pionierë” e të rinj shqiptarë në fillimet e viteve 1960.

Dhe jo më kot, nga punishtja e tij e sociologut, Prof. Tarifa e trajton me përparësi këtë “hobby” djaloshar (në fakt, vëren ai, vajzat nuk e ushtronin një pasion të tillë). Ishte një “hobby” që nuk mund të mendohej e të ushtrohej pa përfshirë në rolin e protagonistit “Cen matrapazin” e “Rrugës së Dibrës”, ku faleshin për të pasuruar koleksionin e vet të gjithë filatelistët e vegjël.

E thotë bukur Tarifa: pullat që ne mblidhnim me vështirësi, joshnin fantazinë tonë e na çonin virtualisht në shtetet që ato përfaqësonin, të cilët, shpesh herë, ne, fëmijët e Tiranës, gabimisht i përfytyronim dhe i njësonim me pullat përkatëse.

Kështu, meqënëse pullat me emra të çuditshëm “Ceilon”, “Camerun”, “Kongo Belge”, “Kenya-Uganda-Tanganika” apo “Singapore Malay” ishin të bukura dhe gjithnjë “fringo”, shumëkush nga ne ishte i bindur se ato u përkisnin vendeve të zhvilluar e të begatë. Më vonë do mësonim se ata ishin vende të mjerë, të sapodalë nga sistemi kolonial, dhe bukuria e finesa e pullave të tyre shpjegohej me faktin se ato, ashtu si dhe kartmonedhat kombëtare, vazhdonin të shtypeshin në metropolet kolonialistë—në Paris, në Londër apo në Bruksel.

Dhe pas filatelisë, erdhi muzika. Prof. Tarifa, një njohës shumë i mirë i jazz-it dhe i pop-it anglo-amerikan, i rrëfen lexuesit të sotëm atë lëvizje epokale, me përmasat e një revolucioni social e kulturor, që solli në botë dalja në skenë e emrave të tillë, si Elvis Presley, Beatles etj.

E pra, djemtë “që ndryshuan botën” depërtuan, qysh në fillim të viteve 1960, edhe në Shqipërinë e varfër e të vetmuar. Bashkë me ta dhe me muzikën e tyre u shfaqën edhe në Shqipëri moda të reja, qëndrime e raporte të reja brenda familjes dhe shoqërisë.

Më herët se me pop-in anglo-amerikan, rinia e qyteteve tona u familjarizua edhe më masivisht me shkollën italiane të “bel canto-s”. Këngëtarë si Adriano Celentano, Lucio Battisti, Gianni Morandi mbrrinin deri këtu fillimisht nëpërmjet valëve të radios dhe më vonë përmes televizionit, ndërkohë që Mina (me këngën “Il cielo in una stanza”) dhe Domenico Modugno (me këngën “L’uomo in frack”) erdhën te të rinjtë, qysh në vitin 1960, nëpërmjet imazheve të filmit italian “Takim në Iskia”, i cili rezistoi për javë të tëra në kinematë e kryeqytetit.

Ende nuk kishte ardhur koha e “ilegalitetit”, kur muzika e huaj mund të ndiqej vetëm fshehtas. Mund të tingëllojë e pabesueshme për njerëz që nuk e kanë jetuar atë “kohë të shkurtër të lirisë nën diktaturë”, por deri në vitin 1973, kur nisi kryqëzata e PPSH-së kundër muzikës dhe artit perëndimor, këngëtarë si Tom Jones, Engelbert Humperdinck, the Beatles e, madje, edhe të papërmbajtshmit Rollind-Stones apo Led Zeppelin, mund t’i dëgjoje në valët e…Radio Tiranës!

Kush e përjetoi atë periudhë “liberalizmi” nuk mund të mos kujtojë se si të rinjtë e viteve 1960-1970 i shpotisnin ata të viteve 1980, duke i quajtur “brezi i humbur”.

Sot, Tirana ka ndryshuar thelbësisht, është rritur e transformuar. Prof. Tarifa na fton në një shëtitje në rrugët dhe në sheshet e kryeqytetit, duke na sjellë ndërmend emrat e tyre të dikurshëm, me të cilët identifikohej Tirana e atëhershme, por që sot janë ndërruar me emra të tjerë, si dhe lagje e sheshe që në këta tridhjetë vitet e fundit janë fundosur nën masën e hekurit e të betonit.

Tirana është rritur, është mbipopulluar, eventualisht edhe është zbukuruar. Por, fatkeqësisht, kjo Tiranë edhe është vulgarizuar, brutalizuar e pauperizuar. Një lloji të caktuar politike i ka interesuar një Tiranë e tillë, kaotike, brutale e konfliktuale.

Me këtë botim të ri, Prof. Tarifa na kujton një faqe pothuaj të harruar të historisë së kryeqytetit shqiptar, kur, edhe pse në kushtet e diktaturës, Tiranës i dha vulën e vet një brez i ri, i etur për dije, për kulturë dhe për komunikim.

Koha e shkurtër e lirisë në diktaturë nuk është thjesht një përmbledhje kujtimesh e përshtypjesh për Tiranën dhe për rininë e saj të viteve 1960-1970. Ky vëllim i Prof. Tarifës përmban analiza të holla sociologjike a posteriori të dukurive sociale e kulturore që karakterizuan jetën e kryeqytetit në atë periudhë.

Ai përshkohet nga një humanizëm vibrant, duke ngacmuar te lexuesit, sidomos te lexuesit 60-70 vjeçarë, kordat mistike të kujtesës e të nostalgjisë për një kohë të shkuar.

Marrë nga DITA

1 vit nga zgjedhjet e 25 prillit si e shikoni gjendjen e vendit:

View Results

dikur dikur gjimnazistët e tiranës vitet ’60-’70 gjimnazistët e tiranës vitet ’60-’70

Sondazh

Poll

VIDEO-VIRALE/ Po fliste në Rrugën e Salës, demokrati 'kapet mat' nga gruaja

VIDEO-VIRALE/ Po fliste në Rrugën e Salës, demokrati 'kapet mat' nga gruaja

"Injoranca nuk është argument" Nuk i pëlqeu pyetja, Rama prek në faqe gazetaren Ambrozia Meta

Del VIDEOJA, Elia godet Princ Lekën: Familja ime të ka mbajtur me bukë

VIDEO/ Noka i jep Spiropalit pankartën, Ministrja ofrohet ta mbaj para fytyrës

Publikohen pamjet nga brenda bazës ajrore të Kuçovës, Komandanti: E gatshme për stërvitjen e trupave

Tempulli 2/ Me kanabis gati për shitje dhe shuma parash, arrestohen 4 të rinj në Tiranë

Dalin pamjet nga kasollja ku u vra 50-vjeçari në Durrës

Kontrabandonin ilaçe dhe telefona, arrestohen dy persona në Tiranë, sekuestrohen 47 iPhone

I vunë flakën eskavatorit me vlerë 150 mijë euro, arrestohen 2 autorët e ngjarjes

Reshjet e shiut dhe borës në vend, policia: Moderoni shpejtësinë e mos kryeni parakalime të gabuara

Kampioni Alvin Karaqi mes lotësh: Për besë u ndjeva si Gjergj Kastrioti kur mora flamurin

'Dokumentar horror'/ Berisha publikon pamjet: Do ju paraqes terrorin që Bajrajt ushtruan më 14 maj

Krimi në Bulqizë/ Fqinji: Po hante bukë në banesë kur erdhën dy makina!

Dosja "Gjici"/ Zv.kryetari i bashkisë së Kukësit shkon në SPAK

Newsroom 11 |XAMA: LAJMI I FUNDIT FAKE QË PASHË, ISHTE PËR MUA

Newsroom 11 |XAMA: KËSHILLË QYTETARËVE- MOS LEXONI VETËM NJË BURIM

Newsroom 11 | XAMA: GAZETARËT NUK SHKRUAJNË ME EMËR, KJO S'ËSHTË ETIKE

Xama në Newsroom: Lajmet e rreme përhapin panik! Më akuzuan se kisha marrë para për një shkrim

Muka në Newsroom: Në Shqipëri ka portale gjobaxhie, u bëjnë shantazh njerëzve

Xama në Newsroom: Fake News shpërndahet më shumë në Facebook e Tik Tok! Gazetarët të shkruajnë emrin

Newsroom 11 |Kush prodhon lajme të rreme në Shqipëri

Newsroom 10 |SENJA: NE S'REAGOJMË NDAJ GJUHËS SË URREJTJES

Newsroom 10 |HAZIZAJ: 'ÇOHU ENVER', PJESË E GJUHËS SË URREJTJES

Newsroom 10 | HAZIZAJ KEMI MARRËVESHJE PËR TË MBROJTUR 'VIKTIMAT'

Newsroom 10 |HAZIZAJ: GJUHA E URREJTJES KA SHKAKTUAR DHE KRIME

Newsroom 10 |GAZETARI: GJUHA E URREJTJES, PJESË E SHOQËRISË

Newsroom 10 |HAZIZAJ: GJUHA E URREJTJES, E FRIKSHME NË SHQIPËRI

Vidhnin në banesa duke përdorur çelësa të klonuar, vihet në pranga 1 person,nje tjeter në kërkim

Newsroom 10 |GJUHA E URREJTJES PËRDORET NGA POLITIKA, AMA TË KONTROLLOJË GJUHËN E URREJTJES

Newsroom 10 | HAZIZAJ: STEREOTIPET NXISIN GJUHËN E URREJTJES

Newsroom 10 | HAZIZAJ: GJUHA E URREJTJES LUFTOHET ME EDUKIM

Newsroom 10 | Gjuha e urrejtjes në media, si dhe kush e shpërndan?

Ndryshimet në PS/ Gjiknuri: S'është fundi, por fillimi i diçkaje të re.

Inceneratorët/ S’kam dhënë asnjë kontratë pa garë, ato janë publike!

Ndihet 'i shitur' nga Rama? Gjiknuri: Nuk ndjej braktisje, kam komunikim me të prej 20 vitesh

Klosi: Kemi primare reformimin e partisë, PS synon mandatin e katërt

U shkarkua si Sekretar i Përgjithshëm, Gjiknuri: PS edhe kur fiton, refekton!

Digjet shtëpia në Shkodër, në banesë ndodhej një i moshuar, përfundon në spital

Vazhdon përplasja në PD! Basha kërkon mbledhjen e Komisionit të Etikës për të, Bardhi: Shenjë humbje

Vrasja e Jetmirës/ Autori u dënua me 28 vite burg, nëna e viktimës: Duhet dënim përjetë!

Newsroom 9 | Kallanxhi: Threads? S`besoj se do zgjasë shumë

Newsroom 9 | Eksperti i IT: Mos merrni për bazë asgjë thuhet në rrjet

Newsroom 9 | Gazetarja: po ndodhin vrasje nga tik tok

Newsroom 9 | Eksperti i IT: Fake News dallohet vetëm po të jemi kritikë

Newsroom 9 | Kallanxhi: Shqiptarët besojnë gjithçka shohin në rrjet

Newsroom 9 | Eksperti i IT, Tomi Kallanxhi: Tik Tok ka "fake news" sepse s'ka censurë

Newsroom 9 | Gazetarja: Shqipëria do kohë të përshtatet me Tik Tok

Newsroom 9| Eksperti i IT: Çdo rrjet është i përkohshëm, duhet të kujdesemi për vlerat

A mund të mbyllet TikTok për Shqipërinë? Flet për Newsroom eksperi i IT

Fëmija mbyllet brenda në shtëpi, nëna e alarmuar njofton zjarrfikësit, NDËRHYRJA nga ballkoni